Weinig begrip voor depressie
‘Had ik maar een gebroken been, heeft ze vaak gedacht als ze depressief was’, vertelde ze me onlangs. Voor zichtbare fysieke klachten is in haar ervaring veel meer begrip dan voor de niet-zichtbare. ‘Het ergste vond ik het advies dat ik mezelf moest aanpakken, terwijl ik dat helemaal niet kon; op het dieptepunt van mijn depressies was ik zo ongelooflijk moe en futloos’, aldus de cliënt. ‘En als mensen het dan niet begrepen, dan konden ze me ook nog wel eens op de kop zitten en naar tegen me zijn. Dat helpt ook helemaal niet.’
Wat helpt?
Gelukkig heeft deze cliënt in haar leven een aantal mensen gekend die deden wat wél hielp. Zij gaven haar aandacht, échte aandacht en daarmee bedoelt ze: ‘Mensen die naast me gingen zitten, zonder advies, die naar me luisterden, me geruststelden of samen met mij zwegen. Mensen die een arm om me heen hebben geslapen, me hebben laten huilen, en die me verteld hebben dat het voorbij zou gaan.’ Ook afleiding die paste bij hoe het op dat moment was, heeft deze cliënt goed gedaan: ‘In de buitenlucht, eerst alleen maar op een stoel in de tuin, later naar het bos, naar zee; het heeft me enorm geholpen, weet ik achteraf. Ik wens iedereen met een depressie meelevende en aandachtige mensen in hun omgeving toe. Waar mogelijk ben ik dat.’
Bovenstaande blog is tot stand gekomen met medewerking en toestemming van een cliënt van Veldbloem Voetreflextherapie. Deze cliënt is blij met de regelmatige aandacht in de media voor depressie en doet daarom graag haar verhaal.