Net als in het voorjaar moest half december mijn praktijk voor de tweede keer in 2020 de deuren sluiten. De oplopende aantallen besmettingen en ziekenhuisopnames dwongen de regering om stevige maatregelen te nemen. Een bewogen jaar, 2020, dat was het zeker.
Hoewel niet aangetoond is dat praktijken van therapeuten die een, volgens de overheid niet-medisch, contactberoep uitoefenen besmettingshaarden zijn. Als ik om mij heen kijk en zie en hoor wat collega-therapeuten en ook ikzelf aan extra hygiënemaatregelen hebben ingevoerd sinds begin dit jaar, schat ik de kans op een besmetting in de praktijkruimte uiterst klein. Daarbij ga ik er in vertrouwen vanuit dat er geen behandeling plaatsvindt als cliënt of behandelaar symptomen heeft die kunnen duiden op een Covid-besmetting. Ik vraag daarnaar bij het maken van een afspraak en voor de behandeling. Maar ook ik heb geen enkel belang bij grote aantallen Nederlanders met fikse Covid-klachten, overvolle ziekenhuizen en (te) zwaar belast en angstig ziekenhuispersoneel. Als sluiting van mijn praktijk hieraan maar iets kan bijdragen, avec plaisir!
1,5 meter in de praktijk
Opvallend aan de sluiting deze keer, en inderdaad ook anders dan in het voorjaar, was dat sommige cliënten die ik afzegde, verbaasd reageerden: ‘Hè, hoezo? Ik mag nog wel naar de fysiotherapeut, hoe zit dat dan?’ Het gaat er met de beperkende maatregelen om het aantal bewegingen van mensen in Nederland te verminderen. Daarmee krijgt het virus minder kans om zich te verspreiden. Dat is een helder verhaal. De overheid hanteert voor de huidige sluitingsmaatregelen een duidelijke scheidslijn: medische zorg die wordt vergoed uit de basisverzekering mag doorgaan. Een enkele uitzondering daargelaten. Dit zijn de medische contactberoepen. Alle andere zorg die binnen 1,5 meter plaatsvindt, de niet-medische contactberoepen, al dan niet vergoed door de zorgverzekeraars, zijn niet toegestaan. Grappig detail is hierbij wel dat ik in de afgelopen maanden regelmatig cliënten heb horen verzuchten dat het zo fijn was dat ik hun voeten behandelde, lekker veilig op minstens 1,5 meter van hun hoofd;-) Hoe duidelijke regels, interpretatie en beleving tóch uiteen kunnen lopen.
Medische zorg
Maar wanneer is zorg medisch, en wanneer niet? Er is nu, net als tijdens de eerste periode van sluiting, ook weer tijd om daarover na te denken. Betekent medische zorg voor iedereen hetzelfde? Heeft iedereen behoefte aan dezelfde basiszorg? Waar in het zorgveld staan de ‘alternatieve’ therapeuten die naar de hele mens kijken, van moment tot moment, en vaak à la minute kunnen inspelen op wat er gaande is: behoefte aan preventie, fysieke klachten, psychische nood, gevoelens van eenzaamheid, verdriet. Wie het antwoord weet …. Ik merk dat ik ook in deze tweede lockdown weer vol bewondering kijk naar de zorgverleners die nu weer veel in beeld zijn. De deskundige en betrokken virologen, intensivisten, longartsen, internisten, verpleeghuisartsen, verplegend en verzorgend personeel die acute zorg verlenen. Zó indrukwekkend wat zij doen, zó belangrijk. En laten we hopen dat we allemaal binnen afzienbare tijd weer aan het werk kunnen, zorgverleners uit de hele breedte van het zorgveld. Om zo allemaal van betekenis kunnen zijn voor de gezondheid en het welzijn van onze patiënten en cliënten.